آمریکا، اوکراین و لهستان بدنبال یافتن حقیقت
گل بخر: مطالعات جدید، نخستین گام در راه درک چگونگی اثرگذاری تشعشعات مزمن و سطح پائین فاجعه چرنوبیل برروی سگ ها است.
غزال زیاری- پس از فاجعه در نیروگاه هسته ای چرنوبیل اوکراین در سال ۱۹۸۶، ساکنان محلی مجبور به تخلیه منطقه شده و خانه ها و حتی تعدادی از آنها حیوانات خانگی شان را رها کرده و رفتند. پس از آن بود که مقامات مسئول، با نگرانی از این که این حیوانات رها شده، ممکنست بیماری هایی را گسترش داده و به انسان ها منتقل کنند، در صدد نابود کردن این حیوانات برآمدند.
با این وجود، برخی از سگ ها از این نابودی جان سالم به در بردند. آنها با برخی از کارمندانی که مسئول پاکسازی چرنوبیل بودند، ارتباط برقرار کردند و کارگرانی که در نیروگاه باقی مانده بودند، گاهی به این سگ ها غذا می دادند.
امروزه صدها سگ آزاد در منطقه اطراف سایت چرنوبیل که منطقه محروم نامیده می شود، زندگی می کنند. آنها در شهر متروکه پریپیات پرسه می زنند و در ایستگاه قطار سیمخودی که بسیار آلوده است، می خوابند.
حالا دانشمندان نخستین تحقیقات عمیق را برروی DNA این حیوانات انجام داده اند. نکته جالب توجه اینجاست که سگ های منطقه چرنوبیل از نظر ژنتیکی با سایر سگ ها، همچون سگ های نژاد خالص و دیگر گروههای سگ های نژاد آزاد متفاوت هستند.
البته طبق گفته دانشمندان، هنوز زود است بتوان اظهار داشت که آیا محیط رادیواکتیوی برروی مشخصات ژنتیکی منحصر به فرد سگ های چرنوبیل تاثیر گذاشته یا خیر و در صورت مثبت بودن پاسخ این سوال، این تاثیرگذاری چگونه بوده. اما این بررسی ها، نخستین گام در درک این مساله است که قرار گرفتن در معرض تشعشعات طولانی مدت چه تاثیری بر سگ های منطقه داشته و در عین حال به بررسی این مسئله می پردازد که برای زنده ماندن در یک فاجعه زیست محیطی چه چیزهایی لازم است؟
الین اوستراندر، متخصص ژنومیک سگ ها در موسسه ملی تحقیقات ژنوم انسانی و نویسنده ارشد این مقاله در این رابطه گفته: «آیا در بدن این سگ ها جهش های ژنتیکی ای انجام شده که به آنها اجازه می دهد تا در این منطقه زندگی و تولیدمثل کنند؟ آنها با چه چالش هایی روبرو هستند و از نظر ژنتیکی چطور با آن کنار آمده اند؟»
دکتر اوستراندر افزود: « در همین منطقه که سطح رادیواکتیویته اش متفاوت با دیگر مناطق است، سگ ها همه جا زندگی می کنند. ما پیش از این که بتوانیم بدنبال این جهش های حیاتی باشیم، باید بدانیم که سگ ها را هر یک جداگانه شناسایی نماییم و یک به یک بشناسیم.»
این پروژه، یک همکاری مشترک بین دانشمندان آمریکا، اوکراین و لهستان و همین طور صندوق آینده پاک که یک سازمان غیرانتفاعی مستقر در آمریکاست که در چرنوبیل کار می کند، است. این موسسه غیرانتفاعی در سال ۲۰۱۶ و در امتداد کوشش برای ارائه مراقبت های بهداشتی و پشتیبانی از کارکنان نیروگاه چرنوبیل که هنوز در این منطقه محروم کار می کنند، تاسیس شد.
اما مسئولان این ارگان به سرعت دریافتند که سگ های ساکن چرنوبیل هم به کمک نیاز دارند. گرچه جمعیت سگ ها در این منطقه در تابستان ها بیشتر می شود، ولی در فصل زمستان با کمیاب شدن غذا، کاهش می یابد و در این میان ابتلای سگ ها به بیماری هاری همیشه نگران کننده بود.
در سال ۲۰۱۷، صندوق آینده پاک مبادرت به راه اندازی کلینیک های دامپزشکی برای سگ های محلی، مراقبت از آنها، تزریق واکسن و عقیم سازی سگ های این منطقه کرد. پژوهشگران این کلینیک ها از ۳۰۲ سگ ساکن در محلهای مختلف در داخل و اطراف منطقه محروم، نمونه خون گرفتند.
بیشتر بخوانید: معجزه اعجاب انگیز سرکه! رازگشایی از این پدیده نادر در میان موجودات زنده !
تقریبا نیمی از این سگ ها در مجاورت نیروگاه هسته ای زندگی می کردند و نیمی دیگر در شهر چرنوبیل، منطقه ای مسکونی که تقریباً در فاصله ۱۵ کیلومتری نیروگاه واقع شده، ساکن بودند. (تعداد کمی از نمونه ها هم از سگ هایی در اسلاووتیچ، شهری که برای کارگران تخلیه شده نیروگاه و در فاصله پنجاه کیلومتری نیروگاه تولید شده بود، زندگی می کردند، گرفته شد)
محققان دریافتند که بااینکه بین جمعیت سگ ها همپوشانی وجود داشت، اما بطور کلی، سگ های نیروگاه از نظر ژنتیکی تفاوت هایی با سگ های شهر چرنوبیل داشتند. بنظر می رسد که جریان ژن کمی بین دو گروه وجود داشته که حاکی از آنست که آنها به ندرت با هم جفت گیری کرده اند. (طبق گفته پژوهشگران، موانع امنیتی فیزیکی در اطراف نیروگاه، احتمالاً سبب شده تا سگ های داخل نیروگاه با سگ های شهر چرنوبیل از هم دور نگه داشته شوند.)
تیموتی موسو، زیست شناس دانشگاه کارولینای جنوبی و دیگر نویسنده ارشد این پروژه گفته: « من از تمایز کاملی که میان این دو جمعیت وجود داشت، متعجب شدم. واقعیت این است که این سگ ها برای مدتی کاملا در انزوای نسبی بودند.»
محققان در عین حال روابط خویشاوندی را زیر نظر گرفتند و ارتباطات والدین و فرزندان را برای شناسایی ۱۵ گروه مختلف خانواده ردیابی کردند. تعدادی از خانواده های سگ ها بزرگ و پراکنده بودند ولی برخی خانواده ها هم کوچک بودند و در مناطق جغرافیایی مشخص تری زندگی می کردند. طبق یافته های دانشمندان، سه گروه خانوادگی سگ ها در یک انبار مشترک سوخت که مخصوص سوخت هسته ای بود، با هم زندگی می کردند.
آدام بویکو، متخصص ژنتیک سگ ها در کالج دامپزشکی دانشگاه کرنل که در این تحقیق مشارکتی نداشت در این رابطه اظهار داشت: « بعید می دانم که کسی قبلا با این میزان جزییات ژنتیکی، به جمعیت سگ های ولگرد و آزاد توجه کرده باشد.»
طبق گفته دکتر بویکو، این بررسی شروع خوبی جهت بررسی بیشتر اثرات تشعشعات خواهد بود: « آنها درمی یابند که جمعیت های جالب توجه سگها کجا هستند.»
سگ های ساکن نیروگاه هسته ای و سگ های شهر چرنوبیل، نژادهای مختلفی داشتند ولی هر دو، بخش هایی از DNA سگ های ژرمن شپرد آلمانی و همین طور دیگر نژادهای شپرد اروپای شرقی را بصورت مشترک داشتند.
سگ های شهر چرنوبیل هم DNA هایی داشتند که در نژادهای Boxerها و Rottweiler ها رایج بود.
طبق گفته دانشمندان، بخش های DNA سگ های ژرمن شپرد ممکنست داده های مفیدی را برای مطالعات آتی در اختیار پژوهشگران قرار دهد. مقایسه این توالی ها از سگ های نیروگاه، سگ های شهر چرنوبیل و سگ های ژرمن شپرد اصیل که در مناطق غیررادیواکتیو زندگی می کنند، ممکنست به پژوهشگران کمک نماید تا بتوانند تغییرات در رابطه با تشعشع در ژنوم را شناسایی کنند.
منبع: nytimes
5858
منبع: گل بخر
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب