سد چم شیر و استاندار حقوق نگیر!
به گزارش گل بخر، بیشترِ کنشگران محیط زیست تلاش دارند که خویش را درگیر مسایل سیاسی نکنند، اما مردان سیاسیِ کشور هستند که هنگام کم آوردن در بحث، با وارد کردن افترا های سیاسی کنشگران را آلوده ی این مسئله ها می کنند.
احمدزاده استاندار کهکیلویه و بویر احمد چند روز پیش با تکرار همان عبارت پردازی های متداولِ شیفتگان سدسازی، در چند جمله ثابت کرد(!) که نه تنها سد چم شیر هیچ مشکلی ندارد، بلکه سد گتوند هم شوری آب کارون را افزایش نداده، و البته ضروریست که سدهای دیگری (از جمله سد آبریز در همین استان) ساخته شود، و اظهار داشت که بسیاری از منتقدان سد چم شیر صلاحیت علمی ندارند و عده ای هم که بیمار و معاند و حقوق بگیر هستند، از این سد بد می گویند!
احمدزاده که دکترای حقوق دارد، اگر سهمیه ای مدرک نگرفته باشد، لابد می داند که چندین هزار منتقد سدسازی در این کشور حقوقی دارند و نباید به ایشان افترا زد. همینطور باید بداند که این سدها با پول مردم ایران، و بر خاکی که متعلق به این مردم است، و با دستکاری در حقابه های تاریخی بالادست و پایین دست سد، و با دخالت شدید در نظام زیستبومیِ این سرزمین ایجاد می شود و بنابراین ها، همه ی مردم حق دارند که در رابطه با ی برنامه های سدسازی نظر دهند. از این گذشته، به کار بردن واژه ی «بیمار» در مقام تحقیر، هم جفا است بر انبوه منتقدان و هم توهین است به کسانی که گرفتار یک یا چند بیماری هستند. و چنین است کاربرد عبارت «حقوق بگیر»؛ آیا احمدزاده خود از بودجه ی ملی حقوق دریافت نمی کند؟ اگر منظور اینست که افرادی هستند که از دشمنان ایران پول می گیرند تا بر ضد مصالح کشور سخن بگویند، آیا احمدزاده حق دارد که چنین تهمتی را متوجه همه ی منتقدان کند؟ آیا اصلاً سدسازی در این حد، مطابق مصالح کشور است؟ نکته ی دیگر اینکه اگر قرار بر نظرات تخصصی باشد، آیا جز مجموعه ی وزارت نیرو که احمدزاده فقط آنرا محق در نظر دادن می داند، متخصصان دیگری در کشور نداریم؟ در ثانی خود او چه صلاحیت تخصصی و علمی در این عرصه دارد؟ اساسا با همان روش استدلال احمدزاده، خودش را هم میتوان در این عرصه بی صلاحیت قلمداد کرد.
اما، منتقدان سدسازی های بی رویه به صورت معمول برپایه ی مجموعه ای از نظرات علمی و تخصصیِ کارشناسان و با رفتن به اسناد و اطلاعات وزارت نیرو و پیمانکاران سد و مراجع رسمی کشور مانند سازمان محیط زیست و مرکز پژوهش های مجلس و سازمان بازرسی کل کشور، و هم با مشاهده های میدانی و تحلیل اثراتی که سدهای دیگر بر اقتصاد و محیط زیست کشور داشته، نظر می دهند. انکار نمکی و گچی بودن بستری که دریاچه ی سد چم شیر بر آن قرار خواهد گرفت، انکار روشنی آفتاب است؛ این احمدزاده است که باید ثابت کند تجمع املاح در یک مخزن بزرگ سبب کاهش کیفیت آب و باعث زیانمند شدن آن برای زمینهای کشاورزی و طبیعت نمی شود.
دکتر مرتضی فرهادی، جامعه شناسِ توسعه و مردم شناس، در چندین مقاله و چند جلد از کتاب های خود، از اثرات منفی چیرگی علم زدگان و سرسپردگان به فناوری بر جامعه سخن گفته، و یک درد بزرگ ایران در دوران مدرن را بی اعتنایی به دانش و تجربه ی عموم مردم دانسته است. وی در نقد شیوه های آموزش در ایران، همچون می گوید که این نظام آموزشی «انسان های اهل حرف و شعار نه شعور و اقدام، ... اهل خودنمایی نه خودسازی، اهل تقلید نه تحقیق، اهل مصرف و نه تولید می پروراند... و اهل انفعال و نه فعال و پرگو... و پرمدعا و پرتوقع، کم خوان و نااندیش و اندک نویس... می خواهد »(1). چنین بوده که نتیجه ی تخصص و علم ایرانیِ دوران معاصر که تقلیدی تسلیم طلبانه در مقابل سیاست و دانشِ روزِ کشورهای پیشرفته بوده، در حوزه ی مدیریت منابع آب، خشکیدگی رودخانه ها و تالاب ها و ته کشیدن چاه ها را به دنبال داشته است. شگفت آور است که در چنین شرایط، امثال احمدزاده همچنان خواهان ادامه ی شیوه هایی هستند که چنین بلاهایی را بر سر آبِ سرزمین ما آورده است. فرهادی در جایی دیگر می نویسد: «آب در سرزمینی مانند ایران گران سنگ ترین و ارجمندترین گوهر و بُن لاد [سنگِ بنای] هستی ایرانی ها و ازجمله ثروت های جمعی و مقدس قلمداد می شده و در نتیجه جامعه و جمع صاحبان حقابه با دقت و وسواس بر روش بهره برداری از آن نظارت داشته و آنرا ضمانت می کرده اند. حالا اگر این منبع یک "چشمه کوره"... یا رودخانه ی زاینده رود... یا رودخانه ی مشترک هیرمند بوده... بدون هیچ مشکلی مدیریت دادگسترانه بر آب و حفظ زیست بوم منطقه ادامه» داشته(2).
افسوس که چند دهه است عده ای فن سالار، با ادعای اتکا بر علم (که پیوسته درحال تغییر است) آن هم از نوع کاریکاتوریِ آن، و تخصص آن هم از نوعی که مدعیانش توسط مدیرانی عقیدتی اداره می گردند، به سده ها تجربه و دانش بومی بی اعتنایی می کنند و هر بلای ممکن را بر جویبارها و رودهای این سرزمین روا می دارند.
*کنشگر محیط زیست
پی نوشت
1) فرهادی، مرتضی. صنعت بر فراز سنت، انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی، 1397، ص 946
2) فرهادی، مرتضی. همنوایی فرهنگ یکپارچه با فناوری هایش، فصل نامه ی «دانش های بومی ایران»، شماره ی 12، پاییز و زمستان 1398، ص 713
4747
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب