فسیل شاه کانگورو پیدا شد، عکس
گل بخر: دانشمندان با بررسی فسیل های تازه کشف شده در استرالیا فهمیده اند که حوالی 40 هزار سال پیش، کانگوروهایی غول پیکر با ارتفاع 3 متر و وزن 170 کیلوگرم در این قاره جداافتاده جولان می داده اند.
به گزارش گل بخر، دیرینه شناسان بین سالهای ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۹ (۱۳۹۲ تا ۱۳۹۸) اسکلت های مختلفی از گونه های باستانی کانگورو را در استرالیا کشف کردند؛ اما در مطالعه جدیدی که بر این بقایا تمرکز داشت، سه گونه کانگورو منقرض شده که تا حالا ناشناخته مانده بودند، آشکار شده اند.
به نقل از ایسنا، یکی از گونه های تازه شناسایی شده پروتمنودون ویاتور Protemnodon viator نام دارد که با وزنی بیش از ۱۷۰ کیلوگرم، حدودا دو برابر سنگین تر از بزرگ ترین گونه زنده از کانگوروها (کانگوروی قرمز با وزن حدود ۹۰ کیلوگرم) است و نمونه نسبتا کاملی از آنرا در تصویر فوق، می بینید. دو فسیل دیگر نیز متعلق به گونه پروتمنودون هستند که ۴۰ هزار سال پیش منقرض شده اند و مامکورا mamkurra و داوسونای dawsonae نام دارند.
دکتر آیزاک کِر، نویسنده اصلی این مطالعه و دیرینه شناس در دانشگاه فلیندرز می گوید: «کانگوروهای زنده هم اکنون نیز حیوانات شگفت انگیزی هستند، بدین سبب فکر کردن به این که آن کانگوروهای باستانی غول پیکر چگونه بوده اند و چه رفتاری داشته اند، هیجان انگیز است».
معرفی سه گونه فسیلی کانگورو
دانشمندان حدود ۱۵۰ سال است که گونه پروتمنودون را می شناسند. ریچارد اوون، دیرینه شناس بریتانیایی که کلمه دایناسور را نیز ابداع کرد، نخستین گونه پروتمنودون را در سال ۱۸۷۴ کشف کرد.
یکی از گونه هایی که او به درستی توصیف کرد، کانگوروی پروتمنودون آناک anak بود که حدود ۱۳۱ کیلوگرم وزن داشت. با مطالعات بیشتر، گونه دیگری به نام پروتمنودون roechus آشکار شد که کانگوروی غول پیکری به وزن حدودا ۱۶۶ کیلوگرم بود.
گونه تازه شناسایی شده ویاتور، از آناک سنگین تر بوده و احیانا وزنی برابر یا بیش از roechus داشته که آنرا به یکی از حجیم ترین گونه های فسیلی کشف شده از کانگورو تبدیل نموده است. نویسندگان حدس می زنند که ویاتور در همان بخشهایی از استرالیای مرکزی زندگی می کرده که هم اکنون زیستگاه کانگوروی قرمز است. این کانگوروی غول پیکر، پاهای بلندی داشته که به آن اجازه می داد تا با سرعت مناسبی بپرد و بر این اساس، احیانا می توانسته مسافت های طولانی را نیز طی نماید.
اما گونه دوم یعنی مامکورا، استخوان های ضخیم سنگینی داشته و احتمالاً نمی توانسته کارایی و تواناهای کانگوروهای امروزی را داشته باشد؛ بدین سبب با وجود داشتن جثه بزرگ، احیانا مانند خرموش کانگورویی امروزی حرکت می کرده است. با این حساب، مامکورا احیانا به ندرت می پریده و شاید تنها زمانی که مبهوت می شده، می پریده است.
منبع: گل بخر
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب